September - Het echte reizen

Hallo allemaal,

Jullie weten allemaal dat ik een jaartje ertussenuit ben. Niet speciaal om rond te reizen, maar wel om weg te zijn van de Nederlandse cultuur. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het pad in mijn leven grotendeels door deze cultuur uitgestippeld is en ik nooit de tijd heb gehad om echt mijn eigen richting eraan te geven. Ik liep altijd achter de feiten aan, maar nu is het tijd om dit om te draaien en om mijn eigen pad te kiezen. Hoe dit er precies uit gaat zien weet ik nog niet, maar ik heb in ieder geval de tijd en de afstand om aan de slag te gaan.

De plek die ik heb uitgekozen om dit te doen is Mestia, hoog in de Georgische Kaukasus. Georgië is een land met een rijke en lastige historie, er zijn veel bezetters geweest, maar het heeft altijd wel een eigen cultuur gehouden. Verder is de omgeving geweldig in de zomer, de winter en alles ertussen, de keuken is ook honderd procent de moeite waard.

Op 7 september ben ik ‘s ochtendsvroeg vanuit Assen vertrokken. Allereerst was het afscheid van Amber heel moeilijk, maar op Schiphol werd dit gevoel toch overtroffen door zenuwen over de verdere reis. Door verschillende corona maatregelen zijn veel dingen onzeker en onduidelijk. Schiphol zelf leek niet heel anders dan normaal, behalve dan dat het rustiger en de meeste mensen mondkapjes droegen. In het (volle) vliegtuig zelf waren sommige mensen duidelijk zenuwachtiger en anderen trokken zich nog steeds nergens iets van aan.

Eenmaal aangekomen in Georgië waren de maatregelen duidelijk strenger, er was veel politie aanwezig die ons allemaal begeleide in het afstand houden door de procedures heen. De procedures waren voor mij ook niet helemaal duidelijk, maar uiteindelijk werd ik met een stempel in mijn paspoort een bus ingedrukt die naar een hotel leek te gaan. Deze busreis door Tbilisi ging al langs een paar interessante exotische plekken, maar duurde wel lang. Het begon ondertussen ook al donker te worden. Wat helemaal niet hielp was dat de bus bij het parkeren voor het hotel tegen een boom aanreed waardoor wij met z’n allen nog een half uur extra moesten wachten. Veel van de Georgiërs maakten van deze gelegenheid gebruik om de bus van een flinke lading tabaksrook te voorzien.

Na op temperatuur getest te zijn kwam ik eindelijk aan in de kamer waar ik de komende 12 dagen in quarantaine moest. Hoe deze kamer in hotel Orion eruitzag was een grote opluchting. Vooral nadat ik te horen kreeg dat deze mij omgerekend (inclusief 3 maaltijden per dag) 16 euro per nacht ging kosten.

De quarantaine zelf leek in eerste instantie allemaal prima te gaan. Er gingen zelfs geruchten dat deze in plaats van 12 dagen maar 8 dagen zou gaan duren. Het eten was fatsoenlijk en de kamer was ruim genoeg om nog lekker wat te kunnen bewegen. Het enige dat wat lastig was, was dat de temperatuur gemiddeld 33 graden was.

Zoals velen van jullie ook weten ben ik allergisch voor fruitsuikers. Dit is vaak lastig uit te leggen in restaurants omdat de allergie niet heel heftig is. Als de keuken compleet rekening houdt met mij blijft er vaak weinig over van het eten en aangezien kleine beetjes niet erg zijn doe ik er ook niet heel moeilijk over. Mijn allergie was bekend bij de keuken, maar helaas is het toch mis gegaan. De keuken hield prima rekening met mij (niet te veel gelukkig), maar de genen die de maaltijden rondbrachten lette vaak niet op welke maaltijd naar welke kamer moest. Om deze reden had ik al vaker tomaten in mijn eten gevonden, maar die waren er makkelijk uit te halen. Waar het mis ging was bij een vermomde paprikasoep. Ik had niet door dat deze zo veel bevatte totdat ik midden in de nacht compleet opgeblazen en ziek wakker werd, de details zal ik besparen.

Omdat ik mijn eigen eten niet kon kiezen en verder toch wel opgesloten zat duurde herstellen langer dan normaal. De hoteldokter hield mijn toestand verder wel in de gaten, maar dit was geen pretje.

Op de achtste dag kreeg ik het bericht dat de quarantaine toch geen 12 dagen zou duren. Ik zou die dag een coronatest krijgen en als hieruit bleek dat ik geen corona had was ik vrij om te gaan! De test kwam laat diezelfde avond al. Ondertussen had ik ook al veel contact met de verhuurder van mijn huisje in Mestia (Davit). Omdat ik redelijk wat bagage had en van tevoren plannen lastig was hebben we besloten dat hij mij met de auto op zou komen halen. Een enkele reis duurt ongeveer 8 uur.

De volgende dag is Davit naar Mestia komen rijden en heb ik mij klaargemaakt voor vertrek vroeg de volgende ochtend. De uitslag leek alleen niet te komen waardoor we weer moeilijk konden plannen. Gelukkig werd ik ’s nachts om half 1 wakker gebeld door de dokter dat alles oké was.

De volgende ochtend zat ik om half 7 klaar in de lobby om te vertrekken, maar na een uur was Davit er nog niet. Hij bleek problemen te hebben met zijn auto, maar na een beetje rommelen met de motor leek het weer goed te gaan.

Goed, dus onderweg naar Mestia! 8 uur in de auto.

Hier hoopte ik dat alle moeilijke dingen ongeveer achter de rug zouden zijn, maar had nog steeds wel een beetje knagend gevoel over de auto die ’s ochtends al niet goed leek. Het moment dat we de echte bergpaden op draaiden kreeg de auto ook veel moeite om vooruit te komen en zijn we uiteindelijk op een parkeerplaatsje gestrand. Na een tijdje zelf dingen proberen hebben we een andere auto aangehouden. Deze mensen hebben meegekeken en kregen hem ook niet meer aan de praat. Na proberen de auto weg te slepen (en dus een gebroken sleepkabel) hebben we met wat moeite een sleepwagen kunnen bellen om ons terug te brengen naar een garage in Zugdidi. Tijdens het wachten op de sleepwagen hoefden we ons ook niet te vervelen want gelukkig waren er op deze plek twee trouwerijen aan de gang waarvan er minstens eentje met pistolen de lucht in schoten van blijdschap.

In Zugdidi bleek dat er iets lek was in de motor en dat deze ter plekke niet gerepareerd kon worden. We hebben de auto naar een parkeerplek geduwd en zijn naar een hotel op zoek gegaan. Nog steeds niet in Mestia dus. De volgende dag ging alles een stuk soepeler. We hebben een taxi gevonden die ons makkelijk naar Mestia heeft gereden.

Al dit gedoe met reizen maakt voor mooie verhalen, maar het laat ook precies zien waarom ik graag op één plek blijf dit jaar. Na de aankomst was ik erg moe en kon ik mijzelf moeilijk zetten er echt op uit te gaan. Dat ging heel langzaam. Ondertussen heb ik wel een beetje kunnen verkennen, maar voor eerst is het vooral belangrijk uit te rusten.

De 24ste september dacht ik genoeg energie te hebben om aan een hike te beginnen. Vanuit mijn huisje kan ik heel mooi naar een uitkijkpunt over Mestia lopen. Dit punt ligt op 4 km lopen, maar daarbij gaat ook ongeveer 800 meter omhoog. Na een half uurtje merkte ik al dat ik niet gewend was aan het echte klimmen en dat ik vooral erg warm werd. Ik kreeg last van de zon en moest veel pauze nemen. Daarnaast zijn de paden ook niet allemaal zo veilig zoals je deze bijvoorbeeld in de alpen ziet en ik vertrouwde mijzelf niet meer om verder te lopen. Uiteindelijk ben ik ietsje over de helft gekomen voordat ik rechtsomkeert heb gemaakt.

Nadat ik thuiskwam en nog maar even gezeten had om bij te komen kwam de vader van Davit bij mij langs om mede te delen dat de politie naar mij op zoek was. Waarom wist hij ook niet, maar Davit was al onderweg terug van een begrafenis om mij te begeleiden naar het bureau.

Eenmaal op het bureau wisten de aanwezige agenten ook niet waarom ik gezocht werd. Maar na een uur wachten bleek het uiteindelijk om een controle te gaan voor coronamaatregelen. Ik snap nog steeds niet helemaal wat daar nu het idee bij was, maargoed. Van deze dag heb ik ook weer flink moeten bijkomen.

Verder heb ik ondertussen de hike naar het uitkijkpunt (onder begeleiding) wel kunnen doen, met de goede technieken blijkt dit zelfs makkelijk te zijn, en heb ik ook nog lekker een beetje kunnen verkennen in de buurt.

Ik hoop dat ik vanaf hier beter tot rust kan komen en ook de ruimte kan vinden om te beginnen aan mijn doelen. De eventuele avonturen zal ik in ieder geval hier met jullie delen.

Moi!