Februari – Een maand aan belevenissen in een week

Hallo allemaal, dit is een snel vervolg op de laatste blog en zal ook de laatste zijn, mijn Georgië avontuur zit er (voorlopig) op. Inmiddels zitten Amber en ik samen in ons huisje in Assen in quarantaine!

Toen ik jullie achterliet in mijn laatste blog stond ik op het punt uit Mestia te vertrekken. Door de maatregelen kon ik niet met het openbaar vervoer naar Tbilisi, maar een half Duitse – half Georgische familie had mij aangeboden een lift te geven als zij zelf ook gingen. Dit maakte het eerste deel van de reis aan de ene kant makkelijk, maar aan de andere kant lastig, omdat ze niet precies wisten welke dag ze zouden gaan. Uiteindelijk bleek dit 2 februari te zijn, wat betekende dat de koffers al een halve week gepakt waren en de Airbnb in Tbilisi 2 dagen te vroeg geboekt was.

Tijdens reizen zorg ik er het liefst voor dat de essentiële dingen goed geregeld zijn, zodat je daar niet te veel meer over hoeft te denken. Op die manier kan je zorgeloos beleven wat er op je af komt! Dat zorgeloos beleven is mij helaas de rest van de week niet helemaal gelukt. Met mijn vader ben ik eerder tot de conclusie gekomen dat echt reizen betekend dat je op een prachtig terras, in de zon, met een lekker hapje en drankje, diep in de shit zit. Afgelopen week heeft deze conclusie gesterkt.

Tbilisi is zo’n stad die ik vroeger in de atlas zag en al verschrikkelijk exotisch klonk. Die tijd was er nog veel criminaliteit in de stad en zag het er niet naar uit dat ik er ooit echt naartoe zou gaan, maar de stad heeft mijn verbeelding nooit verlaten. Het is een eeuwenoude stad (vroeger Tiflis) gebouwd tussen de heuvels en bergen op een plek met veel warmwaterbronnen. Je kan verdwalen tussen alle oude kleine steegjes, heerlijk Georgisch eten en wijn drinken, en genieten in de warmwaterbaden.

Nu zijn in Georgië door coronamaatregelen de restaurants gesloten en de warmwaterbaden dicht, waar ik natuurlijk van baalde. Een van de dingen waar ik dan ook ontzettend blij van werd was de stop tijdens de rit van Mestia naar Tbilisi bij een wilde warmwater bron, eigenlijk in de ‘middle of nowhere’. In de bergen op de achtergrond ligt Mestia, waar we een goede 4 uur eerder vertrokken waren.

In Tbilisi zelf had ik 5 dagen om mijn terugreis voor te bereiden. Voor de terugreis moest ik 2 coronatesten doen, een PCR 72 uur voor de reis en een sneltest 4 uur voor de reis. Ook moest ik een taxi zien te regelen die mij midden in de nacht naar de testlocatie kon brengen en vervolgens naar het vliegtuig. Door de avondklok moest dit speciaal geregeld worden.

Bij het inwinnen van informatie leek alles goed te gaan. De voorwaarden aan de testen door de Nederlandse overheid zijn streng, maar redelijk duidelijk. Bij navraag op de plek waar ik de testen wilde laten doen leken ze te voldoen aan de eisen.

De eerste lastigheid was al toen ik ongeveer 65 uur voor vertrek van het vliegtuig bij de testplek aankwam. Na nalezen van de voorwaarden kwam ik erachter dat de 72 uur van tevoren geldt voor aankomst in Nederland en niet voor vertrek van het vliegtuig. De plek zou redelijk snel sluiten, maar als ik een tijdje wachtte kon ik de test laten doen op 71 ½ uur voor de geplande aankomst. Een beetje krap, maar oké.

De volgende dag liet de uitslag lang op zich wachten en deze kreeg ik ook pas na erachteraan te bellen. Het was wel vervelend dat het document niet voldeed aan de Nederlandse eisen. Mijn naam en de tijd van afname stonden er niet volledig op. Na weer gebeld te hebben werd beloofd dat deze erop zouden worden gezet. Prima.

De volgende dag was de laatste dag voor mijn vertrek. Dit zou de komende nacht om 7 uur ’s ochtends zijn. Bij het wakker worden vond ik een nieuw document in mijn mailbox, maar de tijd stond er alweer niet op. Daarnaast bleek de testlocatie, hoewel 24/7 open te zijn, niet om 3 uur ’s nachts open te zijn. De details van deze dag zal ik jullie besparen, maar het bestond volkomen uit dure telefoontjes, taxiritten en vooral veel stress. Deze dag gaf Amber en mij beiden het gevoel dat de reis niet zou gaan lukken.

Uiteindelijk rond 8 uur ’s avonds leek de boel gelukkig toch geregeld.

Ondertussen liep ik natuurlijk veel rond in het prachtige Tbilisi. De zon scheen veel en dit soort sprookjesachtige plekken maken veel goed!

Gelukkig was er nog genoeg ruimte om te genieten van speciale en opvallende dingen. Zo vond ik de namen van bruggen geweldig, de brug vanwaar de bovenstaande foto genomen is heet de ‘Hundred Thousand Holy Georgian Martyrs Metekhi Bridge’, daar moet een verhaal achter zitten! En even verderop stond de ‘Galaktion Tabidze’, waar ik alleen maar Galaktikon lees en mij voorstel dat er ooit een ruimteschip op is geland. De laatste avond, waar ik nog een korte avondwandeling heb gemaakt door het centrum maakte alle vervelende dingen het waard. Er gebeurde niets speciaals, maar het was de perfecte samenkomst van omgeving, licht, de muziek waar ik naar luisterde en mindset.

De reisdag begon heel vreemd. Om kwart voor drie zou de taxi mij ophalen, maar toen om twee uur de wekker ging zag ik dat hij er al een kwartier stond. Geschrokken en nog half slapend ben ik toen snel op mijn slippers naar buiten gelopen om te kijken of hij er nog was.

Waar ik op dat moment inliep zou zomaar een scene uit een ‘film noir’ kunnen zijn. Het was stil en donker en de enige lichten kleurden de straat rustig. Door de avondklok was er niemand anders. De taxi stond gelukkig nog aan de overkant van de straat en zo te zien deed de chauffeur een dutje. Op het moment dat ikzelf met mijn duffe kop bij de auto stond zag ik aan het einde van de straat ineens twee zwaailichten mijn richting op komen scheuren. Ik bedacht me geen moment en sprintte zo snel als ik kon terug naar het appartement. Bij het oprennen van de trap ben ik twee keer gestruikeld (ik zal nooit meer zeggen dat filmpersonages dom zijn als ze struikelen op dat soort momenten), maar gelukkig kwam ik binnen zonder dat de politie heeft kunnen zien waar ik naartoe ging.

Na deze spontane scene had ik genoeg adrenaline om de dag verder met veel energie te beginnen. De taxirit en nachtelijke test gingen goed en de reis leek verder prima te gaan verlopen.

In het vliegtuig en op Schiphol heb ik nog veel gestresseerd. Het punt waar ik mijn PCR test moest laten zien kwam maar niet en het einde van de 72 uur kwam steeds dichterbij. Na elke kleine vertraging ging ik harder rennen, maar ineens stond ik in de aankomsthal zonder de test aan iemand te hebben laten zien. Van de 4 voorbereide documenten heb ik alleen in Tbilisi het resultaat van de sneltest laten zien. Tja, als je alles achteraf weet…

Bij Schiphol stond Amber mij op te wachten die haar eigen heldhaftige avontuur heeft gehad om met de auto tijdens code oranje van Assen te komen rijden.

Nu zijn Amber en ik thuis in quarantaine. De koelkast zit vol met lekkers en we hebben 10 dagen compleet voor elkaar!

Georgië was geweldig, een echt avontuur. Hoewel ik bijna alleen maar op dezelfde plek ben geweest heb ik heel veel beleefd. Nieuwe dingen, leuke en minder leuke, moeilijke en makkelijke, maar allemaal interessante dingen! Of ik helemaal gevonden heb wat ik zocht weet ik om eerlijk te zijn nog niet. Ik neem nu de tijd om de boel te laten bezinken en verder te zoeken, daar heb ik nog een paar maandjes voor.

Mochten jullie zelf naar Georgië willen reizen raad ik dat iedereen aan! Het is prachtig en heeft een geweldige cultuur. Door coronamaatregelen en wanneer ik iets speciaals wilde werd het af en toe lastig, maar over het algemeen maakt de Georgische overheid reizen erg makkelijk.

Dank jullie wel voor het lezen, meeleven en de mooie reacties!

Casper