Oktober - Spierpijn en Herfstkleuren

Spierpijn en Herfstkleuren

Hallo allemaal,

Laat ik beginnen te vertellen hoe prachtig Mestia en de omgeving zijn. Zoals jullie in het vorige verslag konden lezen heeft het nog wat moeite gekost om hier te komen, maar dat was het honderd procent waard.

Mestia ligt in de regio Svaneti en deze hele regio is berggebied. Rondom mij rijzen de hoogste bergen van Europa de lucht in. In de dalen tussen de bergen en bergruggen bevinden zich wat kleine dorpjes (waarvan Mestia de grootste is in het gebied) die op sommige aspecten nog middeleeuws aandoen. Dat is ook geen verassing aangezien er ook nog veel middeleeuwse gebouwen staan. Het meest bekend zijn de karakteristieke ‘Svan towers’ waar gezinnen vroeger in vluchtte bij een aanval. Maar daarnaast zijn er veel oude stevige huizen en stallen. Veel huishoudens hebben zelf een klein stalletje met een paar koeien of varkens. De koeien worden overdag naar een plek verderop gebracht om lekker te grazen en keren dan rond 5 uur zelf weer terug naar huis. Ditzelfde geldt voor de paarden. Hierdoor lopen er overal door alle dorpen dieren los. Verder zijn de dorpjes dus erg klein en is er heel veel natuur en stilte.

Ook wil de stroom nog wel eens wegvallen en mensen hier willen er niet te afhankelijk van zijn. Veel huizen hebben daarom nog haarden en iedereen is de hele maand al bezig hout te hakken voor de winter. Hier heb ik ook lekker mijn steentje aan bij kunnen dragen, want blijkbaar vind ik houthakken leuk. De familie waar ik nu ben heeft voor mij zo veel hout klaargelegd om te hakken dat ik ondertussen blaren op mijn handen heb. Helaas is het werk nu wel klaar.

Waar ik jullie vorige keer achter liet was met mijn pogingen om in dit gebied te wandelen. Misschien hint de titel er al naar, maar dat is erg goed gelukt, bijna te goed zelfs. Wandelen hier lijkt erg op wandelen in andere berggebieden, maar vergeleken met bijvoorbeeld de Alpen zijn er hier zo te zien geen standaarden voor veiligheid van een bergroute. Zoals de route ooit gevormd is moet je hem ook lopen. Er zijn minder routeaanduidingen en als laatste is er door corona bijna niemand anders aan het wandelen.

De laatste wandelingen in september werd mij de techniek van het wandelen geleerd en in oktober heb ik dit samen met mijn conditie verbeterd. De eersten duurden ongeveer 4 uur op een dag, maar halverwege oktober was dit al 9,5 uur.

De wandeling van Mestia naar Mazeri van 9,5 uur heeft mij wel flink aan het denken gezet, want hoezeer ik ook trots was op de prestatie (20 km ver en 1500 hoogtemeters omhoog en naar beneden), heb het niet echt als leuk ervaren. Het was vooral moeilijk omdat ik de weg niet kende en gelezen had dat er richting het einde van de wandeling moeilijke en gevaarlijke stukken met losse stenen op steile paden waren. Ik wist dat ik mijn krachten moest sparen om hier goed overheen te komen en heb daarom vooraf niet echt kunnen genieten. Daarnaast ben ik de hele dag zo goed als niemand tegengekomen. De enige personen waren twee Georgiërs ter paard. Mocht er iets met mij gebeurd zijn dan was er ook niemand in de buurt om te helpen. Het moeilijke gedeelte viel achteraf best mee. Omdat dit moment zo ver in de wandeling was betekende dit dat ik het eerste gedeelte van de wandeling niet echt genoten heb door spanning en het laatste niet omdat ik wel erg mijn benen begon te voelen.

Na deze heftige wandeling heb ik mij voorgenomen om het anders aan te pakken. Ik zorg voor veiligere routes en anders zorg ik ervoor dat er andere mensen mee zijn. Tot nu toe gaat dit goed en heb ik van elke wandeling in de tweede helft van oktober genoten. Als ik na 8 uur wandelen weer thuiskom voel ik me meer voldaan dan moe. Het lopen is geen uitdaging meer dat energie kost, maar een bezigheid om tot rust te komen.

Verder gaat het allemaal erg goed in mijn huisje, ik kan veel lezen en gitaar spelen. De afstand van Nederland is er, de rust in mijn hoofd komt steeds meer en het werken aan mijn doelen lijkt ook te beginnen. Dit is alleen nog zo vaag dat ik daarover verder niets in dit blog deel.

Het weer begint steeds slechter te worden, dus komende maand verwacht ik geen wandelingen meer. Corona is ook aan een stevige opmars begonnen in Georgië, dus ik ben blij dat het hout voor mijn haard alvast klaarligt en ik verder lekker thuis en binnen kan blijven. Wat dit betekend voor een volgend blog weet ik nog niet, ik heb mij voorgenomen om er maandelijks één te schrijven, maar misschien beleef ik volgende maand alleen maar de verhalen uit de boeken die ik lees. Zonder wandelen en houthakken zal het geen spierpijn-maand meer worden.